Yeşilçam sinemalarını aratmayacak bu gerçeği lisana getirense Niyazi Bey’in kendisiydi. Bu durum İzmir İsimli Tıp Kurumu’nun raporuyla da resmileşti. Doğduğu günden beri sıkıntı bir hayat yaşayan Kalbiye Hanım bugün 72 yaşında ve birçok hastalıkla boğuşuyor. Üzmez’in nüfusuna geçmesi ve mirasında hisse sahibi olması için tüzel süreç devam ediyor. Kalbiye Sağlam yaşadıklarını anlattı…
Kalbiye Sağlam 72 yaşında. Yorgun, hasta bir bayan. Çok sıkıntı bir hayatı olmuş… Dünyaya gelmesi de problemli, bugün yaşadıkları da… Ömür uzunluğu çalışmış, 15 yaşındayken evlendirilmiş ve 28 yaşında eşini kaybedip iki çocuğuyla yalnız kalmış. Yıllarca İzmir’in bilinen ailelerinden olan Üzmez ailesinin hizmetçiliğini yapmış. Ve yaklaşık 1,5 yıl evvel hizmetçiliğini yaptığı Niyazi Üzmez’in kızı olduğunu öğrenmiş. Üstelik bu durumu Niyazi Üzmez’in kendisi açıklamış. Yakınlarıyla Yemek yediği bir sofrada itiraf etmiş durumu. Bu açıklamadan bir müddet sonra Niyazi Üzmez 88 yaşında hayatını kaybetmiş. Niyazi Beyefendi yaptığı hayır işleriyle biliniyor. Çok sayıda okul, cami üretimine vesile olmuş…
Kalbiye Hanım’ın kıssası, annesi Ümit Etyüzen’in şimdi bir genç kızken Üzmez ailesinin meskeninde hizmetçi olarak çalışmaya başlamasına kadar uzanıyor. Ümit Hanım ve konutun oğlu Niyazi Üzmez ortasında bir gönül ilgisi yaşanıyor ve Ümit Hanım gebe kalıyor. Olaya Niyazi Üzmez’in babası Hasan Üzmez el koyuyor ve Ümit Etyüzen’i kendi tuğla fabrikasında personel olarak çalışan Enver Zorlukaya’yla evlendiriyor. Bu süreçte Ümit Hanım ailenin yanında çalışmaya devam ediyor. İşte bu türlü bir ortama doğuyor Kalbiye Sağlam. O da annesi üzere Üzmez ailesinin konutunda hizmetçi olarak çalışıyor yıllarca.
Şimdi hizmetçilik yaptığı konutun kızı olduğu ortaya çıktı. İzmir İsimli Tıp Kurumu’nun verdiği raporla durum resmiyet kazandı. Kalbiye Hanım’ı kanun önünde avukat Varol Turbay temsil ediyor. Turbay çözdüğü babalık davalarıyla biliniyor. Kalbiye Hanım’ın ilişkin olduğu nüfus kütüğüne geçebilmesi için iki farklı dava açtı Turbay. Biri üvey babası Enver Zorlukaya’nın nüfusundan çıkmak, başkasıysa Niyazi Üzmez’in nüfusuna geçmek ve mirasta hak sahibi olmak için. Türel süreç devam ediyor.
Kalbiye Hanım şu anda önemli sıhhat meseleleri yaşıyor, en son dizinden bir operasyon geçirdi, üstelik ruh hali güzel değil, psikiyatrik dayanak alıyor. Hürriyet Gazetesi’nden Necla Bayraktar röportajı şimdi hastaneden konutuna döndüğü sırada kızı A. G. aracılığıyla yazılı olarak yaptı.
– Niyazi Üzmez’in babanız olduğunu birinci duyduğunuzda ne hissettiniz, aklınızdan neler geçti?
İlk duyduğumda yaşadığım şeyin ismi herhalde şok. İnanamadım. Çok kızdım, çok üzüldüm. Bile bile yaşadığım şiddetli hayata karşı sessiz kalmış olmaları… Büyük bir haksızlığa uğradığımı düşündüm. Bir sıkıntı sardı tüm bedenimi. Yerimden uzun bir mühlet kıpırdayamadım. İçimden ‘Rabbim, yaşadıklarımı en güzel sen biliyorsun. Sana, senin adaletine sığınıyorum’ dedim. Yıllarca meskeninde çalıştığım, ‘Dayı’ dediğim, uzaktan babamın akrabası olarak bildiğim kişinin babam olma ihtimaline evvel günlerce inanamadım. Geçmişin her karesi aklımdan geçti, gözlerimden yaşlar aktı. İçim kan ağladı.
– Yıllarca aslında kızı olduğunuz konutta hizmetçilik yapmışsınız, bu size ne hissettiriyor? Babanız o periyotta size nasıl davranıyordu? Başka çalışanlara davrandığı üzere mi yoksa ayrıcalıklı mıydınız?
28 yaşımda eşimi kaybettikten sonra ortada beş parasız kalınca bana “Gel burada çalış” dediler. Bana uzanan yardım elini minnet duyarak tuttum. Bana babamın çok uzaktan akrabaları olduğunu düşündüğüm bu insanların kol kanat gerdiklerini sanarak, kimseye muhtaç olmadan iki çocuğumu yetiştirebilmek için var gücümle çalıştım. Meğerse bilmeden kan bağım olan şahıslara; babama, eşine, çocuklarına, halalarıma, tam manasıyla hizmetçilik yapmışım. Ve onlar beni Hizmetçi olarak kullanmaktan hiç gocunmamışlar. Bunu bilmek çok ağır, çok makûs bir his. Bana lütufmuş üzere sundukları işle tahminen de kendilerince vicdanlarını rahatlatmaya çalışıyorlardı. Benim hakkımı yediklerinin farkında değillerdi sanırım. Niyazi Üzmez ve öteki kan bağım olanlar için öbür çalışanlardan hiç farkım yoktu, çalışmamın karşılığı neyse onu verirlerdi.
‘HERKES BİLİYORMUŞ’
– Bu olayı yalnızca anneniz, babanız ve dedeniz mi biliyormuş, öbür bilen var mı?
Yeni yeni öğreniyorum, neredeyse benim dışımda herkes biliyormuş. Ve her öğrendiğim bilgide başka bir şok daha yaşıyorum. Bu sırrı bile bile nasıl beni kapılarında bu formda çalıştırdıklarını, nasıl bir vicdana sahip olduklarını anlamıyorum.
– Anneniz hiç bu olaydan bahsetmiş miydi? Anneniz, babanız hakkında neler söylerdi?
Hayır, hiç bahsetmedi. Niyazi Üzmez’i de uzaktan akraba olarak bilir ve ‘Dayı’ diye hitap ederdik. Onun hakkında da güzel ya da berbat hiçbir şey söylemezdi.
– Sizi nüfusta taşıyan babanız size âlâ davranıyor muydu?
Annem gebeyken “Doğsun bu çocuk, dereye atacağım” diye yemin etmiş. Ben doğunca yemini bozulmasın diye beni bir müddet dere kenarına bırakıp tekrar almışlar. Tekrar de ona karşı bir kızgınlığım yok. Yalnızca biraz tembeldi ve annemle çok geçinemedikleri için başkaydılar. Esasen beni 15 yaşımda köye gelin verdiler. Zahmetim orada da devam etti.
– Nasıl bir hayatınız oldu, zahmet çektiniz mi?
Bu soruya nasıl yanıt verilir ki, anlatsam roman olur derler ya o kadar sıkıntı geçti. Çok zebil bir çocukluk, gençlik geçirdim. 15 yaşında köye gelin verildim. 28 yaşımda, iki çocukla dul kalınca, cebimizde ekmek alacak paramız yoktu. Bir ay boyunca kıyıdaki bakkal -Allah razı olsun- ekmek verdi. Kocamın maaşı bağlanınca borcumu ödedim. Çocuklarıma bakabilmek için çok çalıştım. O periyotlarda o kadar çok çalıştım ki yorulan bedenimin ağrılarını duymayayım, çalışmaya devam edeyim diye daima ağrı kesici alırdım. Artık bel, diz, huzursuz bacak sendromu rahatsızlıklarıyla uğraşıyorum. O yılların acısı artık çıkıyor.
Bu olaylar psikolojimi de çok bozdu. Daima antidepresan kullanıyorum. Geçen hafta dizimden ameliyat oldum. Ameliyat sonrası 3 bireye bir günde verilen ağrı kesiciyi bana bir günde verdiler. Fakat Rabbime çok şükür, kendi gayretimle ayakta kalmayı başardım. Çocuğumun birini okuttum, oburunu meslek sahibi yaptım. Çok şükür, muhakkak bir düzeye geldiler, kendi ayakları üstünde duruyorlar.
– Bundan sonra ne yapmayı planlıyorsunuz?
Benim bu yaştan sonra alacağım paraya çok gereksinimim yok. 72 yaşına gelmişim. Sıhhat meselelerim için rahatlık sağlar. Çocuklarım için ‘ölüm hak, miras helal’ diyerek ve Türkiye’ye örnek bayan olarak hak hukuk çabası veriyorum. Ölmeden mirasıma kavuşursam Çocuk Esirgeme Kurumu’na, Mehmetçik Vakfı’na sistemli bağış yapmayı istiyorum.
“Bilmeden kan bağım olan şahıslara; babama, eşine, halalarıma ve çocuklarına hizmetçilik yapmışım.”
– Sizin kendi aileniz nasıl reaksiyon verdi bu olanlara?
İki evladım var. Onlar da çok şaşırdılar, onlar da çok üzüldüler. Lakin benim üzülmeme daha çok üzüldüler. Onların da çocukluk anıları, mahrumluk, ikinci plana atılmaları var. Birlikte yaşadık o yılları, yoksulluğu, çaresizliği, yalnızlığı. Şu anda onların rastgele bir şeye gereksinimleri yok. O denli servet beklentileri falan da yok. Yalnızca bana yapılan bu vicdansızlığı hazmedemedikleri için ilahi adalet yerini bulsun istiyorlar.
– Üzmez ailesi sizinle hiç görüşüyor mu şu an? İletişimiz var mı?
O tarihten sonra vârislerden hiçbiri beni aramadı. Avukatları da anlaşabiliriz demesine karşın avukatımı aramadılar. Aileye girme konusunda öbür vârisler beni kabullenemiyor olabilir, anlıyorum. Aslında bu, onlar için sürpriz bir bilgi değildi, benim için sürprizdi. Bu süreçte, yalnızca onların bildiği ancak gizlediği şey isimli tıp raporuyla katılaşmış oldu. Aslında onlar yokken ben varmışım, yıllar uzunluğu benim de olan hayatı, benim de olanlarla bensiz yaşamışlar. En acısı kendilerine hizmet ettirerek bunu yapmışlar. Babam Niyazi Üzmez o tarafa tuğla kiremit fabrikasından bir tuğla bile götüremedi. Beni yokmuş üzere farz etmelerine mana veremiyorum. Beni kardeş olarak kabul etmek istemeyebilirler, bana kardeş üzere sarılmak da istemeyebilirler, anlıyorum… Ben onların hayatına yeni girmedim. Kardeş olarak değilse de hizmetçileri olarak yıllardır onların hayatının içindeydim. Artık ben yokmuşum üzere davranmaları çok anlamsız. O mallarda onlardan evvel benim hakkım varken benim olanı bana vermemek için gösterdikleri efor çok manidar.
patronlardunyasi.com
