14 Mayıs Cumhurbaşkanlığı seçimleri öncesi devlet bankalarına döviz olan kredi borçlarını TL’ye çeviren işverenleri yazdık. Meğerse, bir de düşük politik faizle kredi alıp, bu paraları dövize çeviren işverenler varmış.
Toygun ATİLLA yazdı
LA CASA DA PAPEL SENARİSTLERİ BİLE KISKANIRDI
Netflix’in dünyayı kasıp kavuran İspanyol üretimi La Casa Da Papel’in senaristleri Türkiye’de Merkez Bankası’nın nasıl soyulduğunu görseler, tüm senaryoyu çöpe atıp, kıssayı baştan yazarlardı.
Profesör rolündeki Alvaro Morte, kim bilir o dahice çılgın planlarının ötesinde Türkiye’de yaşanan soyguna gıpta ile bakardı.
SEBEPLER VE SÜREÇ TEFERRUAT
“Hazine tam takır” cümlesi bir sonuç…
Ülkenin şu anki acı ekonomik tablosu.
Sonuçların karar sürdüğü, tartışıldığı coğrafyalarda sebepler ve süreçler ise maalesef teferruat.
LONDRA’DAKİ HİKAYE
Tüm bunları yazarken aklıma Londra’da geçen yaşanmış bir öykü geldi.
Çok yakın bir dostuma bir arkadaşı anlatmış.
Karısıyla birlikte Londra’dayken başlarından geçen şu enteresan hikayeyi…
Londra’da otobüs terminalinde sırada (ayakta) otobüs bekliyorlar. Arkadaşım otobüsü beklerken bir Fransız gazetesini okuyor ve başında da bir Fransız beresi var. Sıradayken ardında duran birinin eli dokunuyor omuzuna. Dönüp bakıyor. Çok kısa uzunluklu yaşlıca bir İngiliz erkek. Arkadaşıma makûs bir Fransızcayla “Fransız mısınız Mösyö?” diye soruyor. Arkadaşım da “Hayır Türküm” diyor.
TÜRKİYE’DE HIRSIZLIK YAPTIM
“Türkiye’de nerede yaşıyorsunuz? diye sormaya devam ediyor İngiliz.
Arkadaşım da “İstanbul’da” deyince İngiliz “Aaa.. ben İstanbul’da çok çalıştım” diyor. Arkadaşım da “Ne iş yaptınız İstanbul’da” diye soruyor ve aldığı karşılık şu oluyor: “Hırsızlık yaptım”.
KAPALIÇARŞI’DA CEPÇİLİK
Arkadaşım bu İngiliz’i nüktedan biri olarak düşünüp “Nerede.. nasıl? diye soruyor.
Aldığı yanıtla da İngilizi ciddiye alıyor.
İngiliz: “Sizin Kapalıçarşı’da cepçilik yaptım. Çok para kazandım” diye yanıt veriyor.
İNGİLİZLERİ SOYDUM
Sonra arkadaşımın hızının değiştiğini görünce de ek ediyor: “Ben sizlerden hiç çalmadım. Bizim salak İngilizleri soydum. Onlarla birebir çeşit şirketiyle İstanbul’a giderdim. Kapalıçarşı’ya bayılırdı bizimkiler. Kendilerinden geçerlerdi. Birbirlerine yapışıp o hoş vitrinlere bakar, topluca mağazalara girerken ben de ceplerinden cüzdanlarını aşırırdım” diye rahatlatıyor arkadaşımı.
O ortada bekledikleri otobüs geliyor. İngiliz otobüsün art sırasında oturup sohbet ederiz diyor. Geriye geçiyorlar. Arkadaşım latife yollu karısına tanıştırıyor İngilizi “Mister hırsızmış”.
Karısı şaşkın. Sohbet otobüste devam ediyor.
İngiliz şunları anlatıyor:
İngiltere dışında en çok kazandığı bir yer de Paris’miş. Bilhassa Louvre Müzesi’nde soymuş tekrar vatandaşlarını.
Bilhassa İngilizler müzedeki Mona Lisa tablosunun önünde yoğunlaştıklarında.
EMEKLİLİK VE SENDİKA
İngiltere’de ise daha çok hafta sonları açılan pazar yerlerinde çalışmış! Meslek hayatında bir sefer yakalanmış, kısa bir müddet mahpus yatmış fakat sendikası onu emekli etmiş! Arkadaşım soruyor “Ne demek emekli etmek?
Ne sendikası?”
Cepçi hırsız anlatıyor: “Bizim sendika İngilere’nin en eski en güçlü sendikası.
İçinde avukatlar, polisler, yargıçlar hatta millet vekilleri bile var. Ben yakalanıp çok az mahpus yattım onların sayesinde ancak sonra beni emekli ettiler. Sendika müfettişleri geldi parmaklarımı incelediler.
HIRSIZLAR SENDİKASI
Arkadaşıma işaret ve orta parmaklarını gösteriyor birleştirerek, “Ben bu iki parmakla çalışırım Çok ustaydım. Ceplerden, çantalardan cüzdanları çekmenin en garantili yolu bu. Ancak sendika parmaklarımda bir titreme fark etti ve beni işten ayırdı. Sendika bana her ay emekli maaşı verir.
Ben ölsem de aileme verir. Sendikamız birebir vakitte sigorta-sağlık şirketi üzere çalışır.
Hastane, ameliyat ücretsiz. Kazandığım parayla bir konut aldım. Kiram yok. Pek âlâ yaşıyoruz hırsızlar sendikası sayesinde.”
SADECE İNGİLİZLERDEN ÇALACAKSIN
Arkadaşım hayatının en tuhaf müsabakasını yaşadığı düşünürken aklına bir soru gelir:
“Sizin sendikanız Londra’nın neresinde?”
Aldığı yanıttan da yerin tabanına batar: “Şaka mı söylüyorsunuz?
Olağan ki yeri Londra’nın altında.
Bizim sendikamız yeraltı sendikası”.
Emekli hırsızın ineceği durağa gelmişlerdir.
Çok samimi bir halde el sıkışıp vedalaşırlar.
Hırsız otobüsten indikten çabucak sonra arkadaşımın karısı çantasını yoklar. Arkadaşım da karısına bilgiççe: “Bizden yürütmüyormuş! Yalnızca İngilizleri soymuş” der.
Ek eder: “Sendikası o denli emretmiş kendisine! Yalnızca İngilizlerden çalacaksın!”
Kıssadan pay…
Dönelim tekrar günümüze…
Seçimlerden kısa bir müddet evvel devlet bankalarından döviz olarak aldığın kredi borçlarını TL’ye çevirip ödeyeceksin.
Yetmeyecek…
Sonra Türk parası ile düşük faizden kredi kullanıp, paranı dövize çevireceksin.
Bütün bunları yapanlar da tıpkı şahıslar, tıpkı “patronlar” olacak…
Merkez Bankası’nda rezervler eriyecek, kurda kuşa muhtaç olacaksın, tasarruf önlemleri ile hazineyi doldurmaya çalışacaksın, artırımlarla, vergilerle halkın doruğuna bineceksin.
FAKİRDEN AL ZENGİNE VER
Tüm bunlar ne için; soygunun faturasını ödemek için…
Yoksuldan alıp, zengine vereceksin.
Soyanlar da, soyulanlar da belirli.
Bizdeki hırsızlar ile İngilizlerin üslubu, sistemleri biraz farklı.
Bakıyorum da, bizdekiler daha profesyonel.
Başta da dedim ya, Netflix’de yayınlanan La Casa Da Papel’in senaristlerine bile şapka çıkartabilecek ölçüde profesyonel bizim hırsızlarımız.
BİZİM HIRSIZLAR NE VAKİT EMEKLİ OLACAK
Düşünüyorum da,
Bizim hırsızların bir sendikası yok mu. ?
Artık emeklilik vakitleri gelmedi mi ?
patronlardunyasi.com
