Eda AKTÜRK
Zülfiye Bulut altı yaşından bu yana at biniyor. At binmeye başladığı süreçten bu yana çeşitli ambargolara maruz kalmasına karşın yılmayarak, büyük bir azimle hayatına devam ediyor. İşverenler Dünyası olarak Zülfiye Bulut ile keyifli bir röportaj gerçekleştirdik.
‘DOĞUM GÜNÜ İKRAMIM YARIŞ ATIYDI’
Zülfiye Hanım kısaca kendinizden bahseder misiniz?
27 Temmuz 1974 tarihinde Bulgaristan’ın Kubrat kentinde doğdum. Köde yapılan yarışlar daima çok ilgimi çekti. Ailemden bir yarış atı istedim. Dedemin bir çiftliği vardı. Bir gün doğum günüme günler kala babamın sesiyle irkildim. Dışarıdan, ‘Zülfiye çabuk aşağıya gel’ diye bağırdı. Aşağıya indiğimde dev üzere bir yarış atıyla karşılaştım. Yarış atları büyük olur. Ben yanında küçücük kaldım. Egzersizsiz olduğumdan çabucak yarışlara başlamadım. 1988 yılında kendimi biraz daha geliştirdikten sonra Bulgaristan’da yapılan köy yarışlarına katılarak mesleğe başlamış oldum. Daha sonra Türkiye’ye göç etmek zorunda kaldık. 1989 yılında ise Türkiye’den jokey lisansı alarak 23 Kasım 1989 tarihinde İzmir Şirinyer Hipodromunda birinci lisanslı yarışıma katıldım. 34 yıldır etkin olarak devam ediyorum.
‘KADIN BAŞARINCA ERKEKLERDE KISKANÇLIK BAŞLIYOR’
Türkiye’nin birinci bayan jokeyisiniz. 34 yıldır profesyonel olarak da yapıyorsunuz. Bu meslekte hem birinci bayan olmanın hem de neredeyse tek bayan olmanın zorlukları ve avantajları nelerdir?
Türkiye’ye gelmek zorunda olduktan sonra bir kulüpte müsabakaya başladım. Her girdiğim yarışta derece elde ediyordum. Bir vakit sonra erkeklerin kıskanmaları başladı. En son bir yarışımda da derece elde edince, o devir orda seyislik yapan babam ve beni kovdular. Bayan başarınca kıskançlık başlıyor. Etkin jokeylik yapan tek bayan olduğum için de zorluklar yaşıyorum. Erkeklerin kilo vermeleri için sauna imkanları varken bana o alan yaratılmadı. Kapalı bir depoyu soyunma odası olarak kullanıyorum. Bir de çok üzüldüğüm bir mevzu var. Türkiye’nin birinci lisanslı ve yarışa çıkan bayan jokeyi olarak ne bir anneler günüm ne de bayanlar günüm kutlanıyor. Bu türlü bir unvana sahipken idare bana bir hoşluk yapmıyor.
‘DEV EKRANDAN KORKUNCA BENİ DÜŞÜRDÜ’
Sosyal medya hesabınızı inceledim. Takipçileriniz sizin en çok samimiyetinizi ve atlara olan sevginize hayran. Çok tatlı da bir lisanınız var. Son paylaştığınız görüntü ilgimi çekti. Bu paylaşım da örnek. Düşüyorsunuz ve bunu esprili bir lisanla paylaşıyorsunuz. Sıhhat durumunuz nasıl şu an?
İyiyim. Yalnızca biraz boynum tutuldu. At olağanda orada daima egzersiz yapığım at. Ekranın yeri değişince korktu beni düşürdü. Daha sonra o da çok üzüldü beni düşürdüğü için. Cebimde gizlediğim şekerlerden verip çabucak kendisini yanıma çağırdım ve sakinleştirdim.
‘CEZA ALINCA İŞSİZ VE PARASIZ KALDIM’
Biraz tatsız bir hususa değineceğim. Daha evvel bir yıllık bir ceza aldınız ve o süreçte jokeylik yapamadınız. Neler oldu o süreçte?
Jokeyliğe orta verip antrenörlüğe yeni başladığım sıralardaydı. At sahibi ile noterde imza atıp tüm sorumluluğu üzerinize alıyorsunuz. Benim sorumlu olduğum atlardan biri ikinci gelmişti ve doping çıktı. Olaydan haberdar değildim. Ben yapmamıştım ancak bir yıl diskalifiye edildim. O periyot işsiz ve parasız kaldım. Olağanda bu türlü durumlarda at sahipleri yardım eder. Ben bir yardım alamadım. Çeşitli yerler başvurduk. Temizlikçilik, kasiyerlik… En son bir hastanede temizlikçi olarak başladım. Almanya’dan bir arkadaşım beni aradı ve buraya gel burada yap jokeylik dedi. Bende kalktım gittim. Her şerde bir hayır varmış. Almanya’da jokeyliğe devam ettim. Daha sonra babam rahatsızlanınca tekrar Türkiye’ye döndüm.
‘ATLARA DAİMA SEVGİ İLE YAKLAŞIYORUM’
Size 6 yaşınızdan bu vakte kadar at kullandırtan şevk nedir? Azim mi? Aile mi? Sevgi mi? Meslek hırsı mı? Neydi?
Kesinlikle meslek hırsı değil. Atlara olan sevgim. Liseyi başta uzak bir veteriner okulu kazanmıştım. Atlarımı göremiyorum diye bırakıp konutuma daha yokun bir dikiş lisesine başladım. Hatta yarış kıyafetlerimi de kendim dikiyorum. Birebir vakitte terziyim yani. Atımın ahırı ile benim odam yan yanaydı. Beni daima atımın yanında bulurlardı. Onları çok seviyorum. Bana nazaran hayvan değil birer bireyler. Bizi anlıyorlar fakat yalnızca konuşamıyorlar. Atlara daima sevgi ile yaklaşıyorum. Şiddet göstermiyorum. Bu çok değerli.
‘JOKEYLİĞE YENİ BAŞLAYANLARI BİLE KEYİFLE İZLİYORUM’
Örnek aldığınız, size ilham olan Türk Jokeylerden kimler var?
İsim söyleyemem. Zira tüm jokeyleri ilgiyle takip ediyorum. Yaşı benden küçük, jokeyliğe yeni başlayan çocukları bile ayrıntılı izliyorum bir şey öğrenirim diye. Kimseyi ayıramam herkesi keyifle izliyorum.
‘TATLIDAN VAZGEÇEMEDİM’
Formunuzu nasıl koruyorsunuz? Nelerden vazgeçtiniz?
En sevdiğim şeyden vazgeçemedim. Tatlıdan. Çok seviyorum. Yiyorum da lakin tıka basa doymuyorum asla. Biraz doyup kalkmak kıymetli. Almanya’ya giderken gerilimden çok kilo almıştım. Beni birinci gördüklerinde seni bu kiloyla çok sıkıntı demişlerdi. Hırs yaptım 13 kilo birden verdim. Daima yürüyüş yapıyorum. Faranjit olduğumdan koşamıyorum ne yazık ki.
İLK TÜRK LİSANLI VE ETKİN BAYAN JOKEY BENİM’
Hakkınızda bir sinema çekileceğini okudum. Son durum nedir?
Evet. Ben Almanya’dayken çekim yapıldı ve bitti. Hatta afişi hazırlandı çeşitli yarışlara da gitti. Fakat direktör projenin yayınlanması için bir sponsora muhtaçlıkları olduğunu belirtti. O periyot Birinci Türk Bayan Jokey olduğuma dair evrak istedim idareden. Vermediler. Belgesel için kuraldı. Daha sonra öbür bakanlığa yazdım dönüş oldu. Aslında öbür bir bayan centilmen lisanslı bir bayan birinci olarak gösteriliyor kimi yerlerdi. O lisans asıl lisans değil aslında. Diğer bir bayan da benden evvel lisans almış ancak o da yarışa katılmamış hiç. Hasebiyle Birinci Türk Lisanslı ve Faal Bayan Jokey benim.
‘YARIŞ ESNASINDA EKRANLARDA GÖSTERİLMİYORUM’
Son olarak neler eklemek istersiniz?
Benimle çalışan tüm at sahibi, antrenör ve seyislere çok teşekkür ediyorum. Bana güvenip atlarını teslim ettikleri için. Zira cet binince çok büyük sorumluluk üstleniyoruz, çok değerli canlı atlar. Attan fikir, evvel cet bir şey olmasın diye telaşlanıyorum, sonra kendimi düşünüyorum. Benim çalıştırmam için verilen atlar genelde çok gerilim yapan, etraftan korkan, panik atlar. Ve ben onları sakinleştirmeyi başarıyorum. Zira onları anlıyorum ve konuşuyorum, yeri geldi mi ödüllendiriyorum, seviyorum ve şefkatle yaklaşıyorum. Benden ziyan gelmeyeceğini bildikleri için, bana güveniyorlar. Hayatımda her şeyi atlarla yakın olmak ismine yönlendirdim. Beni ayakta tutan at sevgisi. Gülü seven dikenine katlanır… Benim yalnızca idareden beklentim bayanlar gününde, anneler gününde bir bayan jokey olarak adımın söylenmesi. Babam hasta yatağından beni izliyor. Televizyonda yarış esnasında ismim anons ediliyor, benden çok hoş bahsediliyor lakin beni göstermiyorlar. Kameralar yalnızca bir saniye beni çekiyor. Bu yüzden bende babama kendimi göstermek için özel kameraman tuttum. ‘İlk Türk Bayan Jokey Zülfiye’ denilerek anons ediliyor lakin öteki bir erkek arkadaş gösteriliyor ekranda. Bende o sesle kendi kameramanımın çektiği görüntüyü birleştirdim. Bayan olarak yok saylıyorum. Benim için değerli olan ömrümün sonuna kadar çok sevdiğim atlarımla vakit geçirmek…
patronlardunyasi.com
